Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/113

 — Cóż... będziesz pamiętał o tem wszystkiem mój staruszku?...
 — Z pewnością; ale czy pan tak wcześnie chciałby nas opuścić?
 — Nie wiem jeszcze, odpowiedział z uśmiechem Balsamo, ale to wiem, że jutro wieczorem potrzebuję być w Bar-le-Duc koniecznie.
 La Brie westchnął, rzucił okiem na łóżko i wziął świecę, aby podpalić gazety, jakie zamiast drzewa ułożył na kominku.
 Balsamo go powstrzymał.
 — Daj pokój, rzekł, daruj życie tym szpargałom; jeżeli spać nie będę, będę miał co czytać przynajmniej.
 La Brie skłonił się i wyszedł.
 Balsamo podszedł ku drzwiom i zaczął nadsłuchiwać. Wkrótce po nad jego głową rozległo się stąpanie. To La Brie chodził u siebie.
 Zbliżył się wtedy do okna. W mieszkaniu Nicoliny, w mansardzie przeciwległego skrzydła pawilonu, światło paliło się jeszcze. Poprzez źle zasłoniętą firankę widać było jak młoda dziewczyna rozbierała się zwolna, jak odpinała suknię i jak coraz wychylała się z okienka, jakby usiłując dojrzeć coś w podwórzu.
 Balsamo przypatrywał się jej z zajęciem, którego nie chciał widocznie zdradzać podczas kolacji.
 — Dziwne podobieństwo! szepnął nareszcie.
 — W tej chwili światło w mansardzie zagasło, ale Nicolina nie położyła się jeszcze.