Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1135

LXXXIII

DUCH

 Nastąpiła chwila uroczystego milczenia, a potem zaraz Balsamo spytał po francusku.
 — Jesteś tam?
 — Jestem — odpowiedział głos czysty, srebrzysty, który, przechodząc przez drzwi i obicie, podobniejszym się stał do dźwięku jakiegoś metalu, niż do głosu ludzkiego.
 — To zaczyna być bardzo zajmujące — szepnął książę, a co dziwniejsze, że bez żadnych zwykłych aparatów magicznych.
 — To straszne — szepnęła Dubarry.
 — Uważaj dobrze na to, o co pytać cię będę.
 — Słucham duszą całą.
 — Wiele tu jest ze mną osób w pokoju?
 — Dwie.
 — Jakie?
 — Mężczyzna i kobieta.
 — Przeczytaj w myśli mojej ich nazwiska.
 — Książę de Richelieu i pani Dubarry.
 — Dziwna rzecz! — szepnął książę.
 — Jak żyję, nie widziałam nic podobnego — drżąc cała, rzekła, Dubarry.