Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1136

 — A teraz — rzekł Balsamo — przeczytaj pierwsze słowa listu, który trzymam w ręku.
 Duch wykonał rozkaz. Książę i hrabina patrzyli na siebie zdumieni.
 — Co się dzieje w tej chwili z tym listem?
 — Jedzie.
 — W którą stronę?
 — Ku wschodowi.
 — Czy jest daleko?
 — O bardzo, bardzo daleko!
 — Kto go wiezie?
 — Człowiek, mający na sobie kurtę zieloną, na głowie czapkę skórzaną i grube buty na nogach.
 — Pieszo jest, czy konno?
 — Jedzie na koniu.
 — Na jakim?
 — Na srokatym.
 — Gdzie go widzisz?
 Nastąpiła chwila milczenia.
 — Patrz! zawołał rozkazująco Balsamo.
 — Jest na drodze wysadzanej drzewami.
 — Na jakiej drodze?
 — Nie wiem; wszystkie drogi podobne są do siebie.
 — Jakto, czy niema na tej drodze jakiego słupa, napisu?
 — Czekaj, czekaj, ciężki wóz mija się teraz z posłańcem, na wozie pełno ludzi, księży, wojskowych.