Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1138

 — Widzę, widzę, idzie po dużych kamiennych schodach. Przed nim lokaj w liberji błękitnej ze złotem. Przechodzą piękne złocone salony. Weszli do gabinetu. Lokaj otworzył drzwi i wyszedł.
 — Co widzisz?
 — Posłaniec się kłania.
 — Komu?
 — Kłania się człowiekowi, siedzącemu przed biurkiem; ten człowiek obrócony jest plecami do drzwi.
 — Jak jest ubrany ten człowiek?
 — Wystrojony jak na bal.
 — Czy ma jakie ordery?
 — Ma szeroką błękitną wstęgę przez piersi.
 — Twarz jego?
 — Nie widzę... Ach...
 — Co się stało?
 — Obrócił się.
 — Jak wygląda?
 — Oczy ma żywe, rysy nieregularne, zęby piękne.
 — W jakim jest wieku?
 — Od pięćdziesięciu... do... pięćdziesięciu ośmiu lat.
 — To Choiseul — szepnęła Dubarry — Choiseul.
 Marszałek skinął głową potakująco.
 — Cóż dalej? — pytał Balsamo.
 — Posłaniec wręcza list człowiekowi z niebieską wstęgą.