Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1140

 Balsamo, trzymając wyciągniętą lewą rękę, zdawał się z trudnością wyrywać każdy wyraz tajemniczemu głosowi, a prawą szybko pisał ołówkiem to, co pan de Choiseul, zamknięty w swoim gabinecie, kreślił od siostry.
 — Już wszystko?
 — Wszystko.
 — Cóż teraz czyni książę?
 — Składa we czworo papier i kładzie go do małego czerwonego pugilaresu, który wyjął z lewej kieszeni fraka.
 — Słyszy pani? — zapytał Balsamo hrabiny, pozostającej w zupełnem osłupieniu.
 — Cóż dalej?
 — Odprawia posłańca i mówi do niego.
 — Co mówi?
 — Nie dosłyszałam końca: „O godzinie pierwszej przed bramą Trianon“. Posłaniec kłania się i wychodzi.
 — Oznaczył posłańcowi godzinę, o której wychodzić ma od króla.
 Balsamo skinął ręką, nakazując milczenie.
 — Cóż, książę, uczyni teraz?
 — Wstaje, trzyma w ręku list, który odebrał. Idzie prosto do łóżka, przechodzi pod ścianą, naciska sprężynę, otwiera żelazną szkatułkę, wrzuca w nią list i zamyka napowrót.
 — O! — krzyknęli razem hrabina i książę — to cudowne, niepojęte!