Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1141

 — Czy już pani dowiedziała się wszystkiego, czego sobie życzyła — zapytał Balsamo.
 — Panie hrabio — rzekła Dubarry — oddałeś mi usługę, którą radabym zapłacić ceną dziesięciu lat mego życia; nigdy dosyć odwdzięczyć ci się nie potrafię. Żądaj czego chcesz ode mnie.
 — Pamiętasz, pani, że i tak mamy z sobą rachunki.
 — Powiedz, powiedz mi, hrabio, czego żądasz.
 — Nie nadszedł czas jeszcze, proszę pani.
 — A więc, gdy nadejdzie, choćby miljon...
 Balsamo uśmiechnął się.
 — Hrabino — zawołał Richelieu — co my możemy dać takiemu człowiekowi! On, który ma taką władzę nad potęgami nadprzyrodzonemi, może wziąć, gdy mu się podoba, wszystko złoto i wszystkie brylanty z łona ziemi; łatwiej jest przecie widzieć w jej wnętrzu, niż czytać podobne tajemnice w sercach ludzkich.
 — A więc chylę się przed tobą, hrabio, w mojej niemocy.
 — Nie, hrabino, przyjdzie czas, że będziesz mogła spłacić mi dług zaciągniony.
 — Hrabio — rzekł Richelieu — jestem pobity, zwyciężony przez ciebie. Wierzę...
 — Jak święty Tomasz, po dotknięciu się palcem. To się nie nazywa uwierzyć, tylko zobaczyć.
 — Nazywaj to, hrabio, jak ci się podoba, mam dla ciebie prawdziwe uwielbienie, a jeżeli kiedy