Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1142

przyjdzie chwila, że mówić o tem będą, to już słów lekceważenia nikt ode mnie nie usłyszy.
 Balsamo uśmiechnął się.
 — Pozwól mi pani, hrabino...
 — Cóż takiego?
 — Odprawić zwykłą formułą magiczną mego ducha, bo musi być bardzo strudzony.
 — Proszę cię, hrabio.
 — Balsamo zwrócił się ku drzwiom i rzekł po arabsku.
 — Kocham cię, moja Lorenzo; wróć do twego pokoju, tą samą drogą, którą przyszłaś; ja tam za chwilę przyjdę do ciebie. Idź już, moja droga!
 Duch odezwał się po włosku.
 — Jestem bardzo znużona; spiesz do mnie, Acharacie.
 — Zaraz idę.
 I znów leciuchny szmer dał się słyszyć za ścianą.
 Balsamo skłonił się swoim gościom poważnie, a ci opuścili jego mieszkanie, wsiedli do dorożki, którą przyjechali, tak pomieszani oboje, iż długo zdać sobie sprawy nie mogli z tego co słyszeli u czarownika.