Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1145

 — I cóż powiedział pan de Choiseul, gdyś mu doręczył ten rozkaz, panie de Saint-Florentin? — zapytał książę de Richelieu, unikając umyślnie nowego nazwiska i tytułu pana de la Vrilliére.
 — Odpowiedział mi: „Jestem głęboko przekonany o przyjemności, z jaką doręczasz mi ten papier“.
 — Biedny książę, to ci się dostało! — rzekł Jan Dubarry.
 — Nie dziwmy się, panie hrabio!... — każdy musi krzyknąć, gdy mu taki kamień zleci na głowę.
 — A wiesz pan, co on teraz robić zamyśla?
 — Prawdopodobnie spełni rozkaz.
 — Hum! — mruknął marszałek.
 — Książę de Choiseul idzie! — zawołał Jan, który patrzył przez okno.
 — Idzie tu? — zawołał la Vrilliére.
 — Przepowiedziałem ci to, panie de Saint-Florentin.
 — Przechodzi przez podwórze.
 — Sam?
 — Zupełnie sam, trzyma tekę swoją pod pachą.
 — Boże wielki! czy miałaby się powtórzyć scena wczorajsza? — szepnął Richelieu.
 — To nie byłoby tak bardzo zabawne — odparł Jan.
 Jeszcze nie skończył mówić, gdy u wejścia ukazał się książę de Choiseul i zmierzył spokojnym wzrokiem nieprzyjaciół, oraz tych, co się nimi stać mieli za chwilę w razie stanowczej niełaski.