Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1146

 Nikt nie spodziewał się tego, wszyscy stali zdumieni.
 — Czyś tylko dobrze przeczytał, panie de la Vrilliére? — zapytał Jan.
 — Najdoskonalej.
 — I ośmiela się przyjść tutaj, odebrawszy list tej treści?
 — Nie rozumiem tego, na honor!
 — Król gotów go kazać wpakować do Bastylji!
 — Toby wywołało skandal!
 — Prawie mi żal starego.
 — Patrzcie, wchodzi do króla! To nie do uwierzenia, naprawdę.
 W istocie, pan de Choiseul, nie zwracając wcale uwagi na lekki opór, jaki stawiali mu zebrani panowie, wszedł do gabinetu Ludwika XV, który, ujrzawszy go, krzyknął ze ździwienia.
 Książę trzymał w ręku przesłany sobie wyrok i okazał go królowi prawie z uśmiechem.
 — Najjaśniejszy Panie, wczoraj Wasza Królewska Mość uprzedzić mnie raczył, że odbiorę rozkaz tej treści, odebrałem go w tej chwili.
 — Tak, panie.
 — Przychodzę zatem po ustne potwierdzenie, bo mi to Wasza Królewska Mość wczoraj zalecić raczył.
 — Tym razem rozkaz jest stanowczy.
 — Taki rozkaz, wiernemu, przywiązanemu słudze? Być że to może, Najjaśniejszy Panie?