Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1147

 — Przywiązany sługa nie każe grać panu swemu śmiesznej roli.
 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedział wyniośle książę — urodziłem się dość blisko tronu i znam jego majestat.
 — Nie chcę cię długo nudzić — rzekł król — i w krótkich słowach opowiem ci twoją winę: wczoraj w Wersalu, w swoim gabinecie, odebrałeś list od pani de Grammont, przysłany przez umyślnego posłańca.
 — Czy wzbronioną jest korespondencja pomiędzy bratem a siostrą, Najjaśniejszy Panie?
 — Poczekaj, książę, wiem, co było w tym liście.
 — Najjaśniejszy Panie!
 — Oto jest jego zawartość, przepisałem własną ręką, czytaj książę — rzekł król, podając kartkę.
 — Najjaśniejszy Panie!...
 — Nie zaprzeczaj; list ten schowałeś do szkatułki żelaznej, znajdującej się za twojem łóżkiem.
 Książę de Choiseul zbladł śmertelnie.
 — To jeszcze nie koniec — rzekł król — odpowiedziałeś pani de Grammont i wiem coś jej napisał. Ten list znajduje się obecnie w twojej tece ministerjalnej, miałeś dodać do niego dopisek po wyjściu ode mnie. Widzisz, że jestem dobrze powiadomiony o wszystkiem. Nieprawdaż?
 Pot zimny oblał czoło księcia, skłonił się nisko i wyszedł z gabinetu, zataczając się, jakgdyby rażony apopleksją.
 Chłodne, świeże powietrze, otrzeźwiło go trochę.