Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1152

kiem naszej epoki. Jakto dobrze, że nie palą teraz czarowników. To byłaby wielka szkoda.
 — O tak, tak hrabino, to wielki człowiek!...
 — A jest przytem i bardzo pięknym mężczyzną. Wiesz, książę, on mi się podoba.
 — Przestań, hrabino, bo zacznę zazdrościć i zrobię ci scenę! — rzekł, śmiejąc się Richelieu.
 Coby to był za niebezpieczny minister policji z tego czarownika?...
 — Myślałam już o tem ale to niepodobna.
 — Dlaczego, hrabino?
 — Bo jakby przy nim wytrzymał który kolega?
 — Jakto, hrabino?
 — Wiedziałby o każdym wszystko, patrzałby ciągle w karty każdego...
 Richelieu zaczerwienił się okrutnie.
 — Hrabino — rzekł — chciałbym zostać jego kolegą, chciałbym aby nieustannie śledził grę moją, mogłabyś być pewną, że widziałby zawsze waleta kierowego u stóp damy i króla.
 — Jesteś pełen dowcipu, mój książę, ale pomówmy trochę o naszem ministerjum. Czy zawiadomiłeś, książę, swojego siostrzeńca?
 — D’Aiguiillon jest już w Paryżu, u rogatek rozminął się z powozem Choiseul’a, zdaje się, że jest to dla niego dobrą wróżbą.
 — Istotnie. Kiedyż tu będzie?
 — Czeka tylko na rozkazy twoje, hrabino. Uważał za stosowne, żeby go tu tak zaraz nie widziano.