Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1153

 — Poślijże, książę, po niego, bo jesteśmy sami.
 — Jesteśmy w zupełnem porozumieniu ze sobą, nieprawdaż, hrabino?
 — W jak najzupełniejszem, mój książę; mówiliśmy tedy, że wolisz wojnę niż dochody; czy tak? A może życzysz sobie marynarkę.
 — Wolę wojnę, hrabino; znam się na tem najlepiej i tu najodpowiedniejszym być mogę.
 — Dobrze, pomówię o tem z królem. Czy masz, książę, jakie antypatje?
 — Do kogo?
 — Może do kogo z tych, którzy mają być twymi kolegami, możnaby usunąć takiego.
 — Jestem nadzwyczaj zgodny i łatwy w pożyciu. Ale pozwól, hrabino, poślę po mego siostrzeńca, jeżeli przyjąć go raczysz.
 Richelieu zbliżył się do okna i dał znak swemu lokajowi, a ten pędem wybiegł za bramę.
 Zaczęto oświecać salony, turkot powozu dał się słyszeć, Dubarry, pospieszyła do okna.
 Stary marszałek uśmiechnął się do siebie.
 — Dobrze nam tu będzie obydwum, zdaje się, że i wój i siostrzeniec bardzo są dobrze widziani.
 Otwarły się drzwi salonu i oznajmiono przybycie księcia d’Aiguillon.
 Był to niezwykle piękny mężczyzna; jakkolwiek pierwsza jego młodość już minęła, postawa szlachetna, układ wytworny, strój pełen dobrego