Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1157

 — Pani Dubarry — mówił dalej Richelieu, — obiecała mi wyrobić tekę ministerjalną.
 — Wszak ci się ona należy, wuju.
 — Nie wiem, czy mi się należy, ale jeśli ją otrzymam, chciałbym się zająć tobą, mój drogi.
 — Dziękuję księciu, dałeś mi już nieraz dowody swojej o mnie pamięci.
 — Czy nie masz czego na myśli, d’Aiguillon?
 — Jak na teraz, o niczem nie myślę, dość mi będzie, gdy zdołam uratować mój tytuł para Francji i księcia, gdyż parlament domaga się, aby mnie zdegradowano.
 — Czy możesz liczyć na jakie poparcie?
 — Na żadne, wuju.
 — To byłbyś przepadł napewno, gdyby nie ta szczęśliwa okoliczność.
 — Napewno.
 — Mówisz spokojnie, jak filozof... Ale ja też nie oszczędzam cię wcale i mówię z tobą nie jak wuj kochający, ale jak minister.
 — Rozczula mnie, kochany wuju, twoja dobroć.
 — Rozumiesz przecie, że jeżeli wezwałem cię z takim pośpiechem, to dlatego tylko, że chcę ci dać świetne stanowisko. Czy zastanawiałeś się kiedy nad rolą, jaką grał de Choiseul przez lat dziesięć?...
 — Pozycja jego była bardzo piękna.
 — Tak była piękną dopóty, dopóki żył zgodnie z panią de Pompadour i, póki przy jej pomocy, rządził królem, ale stała się bardzo smutną, gdy