Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1158

pokłóciwszy się z panią Dubarry, został skazany na wygnanie i otrzymał rozkaz wyjazdu w przeciągu dwudziestu czterech godzin... Nic nie odpowiadasz?...
 — Słucham wuja i staram się zrozumieć do czego zmierzasz.
 — Podoba ci się pierwsza rola Choiseul’a?
 — Naturalnie.
 — A więc, mój drogi, ja postanowiłem grać tę pierwszą rolę.
 D’Aiguillon, zwrócił się nagle do wuja:
 — Czy nie żartujesz tylko sobie wuju?
 — Dlaczegóż to za żarty uważasz?...
 — Jakto, chcesz zostać kochankiem pani Dubarry?
 — To byłoby zawiele, widzę jednak, żeś mnie zrozumiał. Choiseul był bardzo szczęśliwy, rządził królem i jego faworytą; kochał się podobno w pani de Pompadour... A dlaczegóżby nie?... Widzę twój uśmiech szyderski, patrzysz młodemi oczami na moją twarz pomarszczoną, oczy zagasłe i ręce kościste, które kiedyś były tak piękne i mówisz sobie, że czas na miłość minął już dla mnie bezpowrotnie. Powiem ci prawdę, że w tym razie liczyłem na pomoc twoją, liczyłem, że ty mi pomożesz do odgrywania roli Choiseul’a.
 — Ależ, wuju!...
 — Wiem, że nie mogę być kochanym przez panią Dubarry, a jednak mógłbym kochać do szaleństwa tę kobietę, gdyby....
 D’Aiguillon zmarszczył czoło.