Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1167

 — W zupełności. Użyj go królu...
 Ludwik XV spojrzał ze zdumieniem na faworytę.
 — Skąd ci coś podobnego na myśl przychodzi?... Wogóle nie pojmuję, dlaczego, gdy cały dwór, gdy kraj nawet cały, radzi mi abym wygnał księcia, ty go bierzesz w opiekę?
 Pani Dubarry skrzyżowała ręce na piersiach.
 — Przed chwilą nazwałeś Richelieu’go zmokłą kurą, a mnie się zdaje, że ten epitet należy się właśnie tobie.
 — Hrabino!...
 — Hm... Wasza Królewska Mość dumny jest, jak widzę, z odprawy danej Choiseul’owi.
 — Spodziewam się; wcale to nie łatwa była sprawa.
 — Bezwątpienia, ale teraz boisz się znowu...
 — Ja?...
 — Tak mi się zdaje. Czego-żeś dokazał odprawiając Choiseul’a?
 — Dałem policzek parlamentowi.
 — Wypoliczkuj-że go zatem porządnie, Najjaśniejszy Panie. Parlament uwielbiał Choiseul’a, oddaliłeś go; parlament nienawidzi księcia d’Aiguillon, weź-że go w swoją opiekę.
 — Nie oddalam go przecież.
 — To mało.. Żądam nagrody dla tego, który poświęcił majątek i honor w twojej obronie.
 — I życie nawet, to prawda, bo pewnego pięknego poranku, ukamienują go wraz z twym protegowanym Maupeau.