Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1169

 — A teraz, hrabino, każ-no podawać kolację.
 — Wybacz, Najjaśniejszy Panie, ale nic nie przygotowano. Służba moja bawiła się i zapomniała o wszystkiem.
 — Jadę więc do Marly i zabieram cię ze sobą.
 — Niepodobna... głowa mnie boli szalenie.
 — Migrena?
 — Nielitościwa.
 — Połóż się natychmiast, biedaczko.
 — Usłucham tej rady.
 — Zatem adieu.
 — Do widzenia.
 — Wyglądam w tej chwili na Choiseul’a — wyrzucasz mnie...
 — Z tą różnicą, że cię pieszczę, ściskam, uwielbiam...
 Mówiąc to, czarująca kobietka posuwała króla ku drzwiom i w końcu Ludwik XV znalazł się za drzwiami; pani Dubarry, sama oświecała schody, trzymając zapalony kandelabr w ręce.
 — Hrabino — odezwał się król, zstępując z ostatniego stopnia.
 — Słucham, Najjaśniejszy Panie.
 — Żeby nam tylko nie umarł ten biedny marszałek.
 — Dlaczego?
 — Ano z radości, że posiędzie tekę ministerjalną.
 — O, niegodziwcze! — Pogroziła mu na nosku. Otrzymawszy jeden jeszcze ostatni całus, Lud-