Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1173

 — Ho, ho, domyślają się czegoś.
 — Jest jeszcze bardzo wcześnie — odezwał się lokaj — widząc że pan ubiera się pośpiesznie.
 — Cóż powiedziano gościom?
 — Że Wasza Książęca Mość śpi jeszcze dotąd.
 — Ależ to nonsens. Trzeba było powiedzieć, że pracowałem bardzo długo w nocy, lub.... lub.... gdzie Rafté?
 — Pan Rafté śpi.
 — Jeszcze! Obudzić go natychmiast.
 — Cóż tam takiego? — zapytał, wchodząc, mały, chudy, staruszek.
 — Ach Rafté! mówiono mi, że śpisz jeszcze.
 — Nicby nie było dziwnego, gdybym spał, toż to świta zaledwie.
 — Ale mój drogi, ja już nie śpię.
 — To co innego. Pan jesteś ministrem, a ministrowie zwykle mało sypiają.
 — Nudzisz stary. Czy cię to nie cieszy, hę?
 — Cóż mnie to obchodzi? Pan się z pewnością niedługo zmęczysz, rozchorujesz, i w końcu będę znowu musiał wszystko robić za pana!... Ładna perspektywa.... brr....
 — Starzejesz się widzę, mój Rafté!
 — Mam honor być młodszym od pana o cztery lata, rzeczywiście więc jestem stary.
 Marszałek poruszył się niecierpliwie.
 — Przechodziłeś przez przedpokój?
 — Tak.
 — Kogoś tam widział?