Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1177

że jest sam tylko z księciem, zbliżył się do niego i skłonił dworsko.
 — A! pan de Taverney! proszę, bardzo proszę! — Czekałem dotychczas, aby ci złożyć najserdeczniejsze życzenia.
 — Życzenia? z jakiego powodu? — spytał z udanym spokojem książę.
 — Jakto! Życzenia z powodu nominacji.
 — Cicho... cicho — szepnął marszałek — nie mówmy o tem, to pogłoska jedynie...
 — Widocznie bardzo wielu w nią wierzy, skoro salony twe były przepełnione.
 — Nie wiem doprawdy, dlaczego.
 — Ale ja wiem.
 — Co takiego?
 — Wczoraj składałem królowi w Trianon moje uszanowanie. Najjaśniejszy Pan raczył ze mną mówić o moich dzieciach i skończył temi słowy: „Znasz pan księcia de Richelieu?... jeżeli tak, to złóż mu życzenia“.
 — Król to powiedział! — wykrzyknął marszałek z zachwytem, jakby słowa pana de Taverney były ową nominacją, na którą czekał tak niecierpliwie.
 — Rozumiesz, że taki stary, jak ja, dworak, pojął z łatwością znaczenie tych słów. Przyszedłem też złożyć ci życzenia, jako staremu przyjacielowi.
 Książę był odurzony. Dumny magnat widział w Taverney’u li tylko biedaka, chcącego się ogrzać przy nowem, wschodzącem słońcu, jakiem był naturalnie, on, Richelieu.