Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1181

kę, jako zasłużony, ale nie dlatego, że jego ojciec jest moim znajomym.
 — To doprawdy filozof z ciebie, Mości książę! — syknął przez zęby Taverney, wściekły na marszałka i na siebie samego.
 — Filozof! — piękne słowo, odparł chłodno magnat.
 — Filozof nowego czasu, marszałku.
 — Jesteś złym dworzaninem, panie Taverney!
 — Ludzie mego stanu są tylko dworzaninami króla!
 — Ech, Raft!, arystokrata równy tobie, całe dnie kręci się w mych przedpokojach.
 — Nie zapominaj, książę, że ród mój sięga czasu wojen krzyżowych.
 — Mylisz się, baronie, ród twój sięga zaledwie 1720 roku, jeśli masz ochotę przekonać się naocznie o tem, to przejdź do bibljoteki, Rafté cię zaraz przekona.
 Taverney pienił się ze złości, chciał już odpowiedzieć stosownie, gdy w tem drzwi się otwarły i młody jakiś człowiek wpadł raczej, niż wszedł do pokoju.
 Nowy ten gość, mający minę dobrze odżywionego i zadowolonego z siebie człowieka, był to Jan Dubarry. Na widok wchodzącego, Taverney wstrząsnął się z gniewu i wstrętu.
 Wicehrabia zauważył ten ruch i odwrócił się lekceważąco.
 — Pojmuję — rzekł z udanym spokojem baron, pan minister ma zajęcie, żegnam go zatem!... Skłonił się poważnie i wyszedł.