Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1183

przyjaciel, mój drogi — spytał, z udanym zdziwieniem, wytrawny dworak.
 — A tak, to mój przeciwnik w tej sprawie o konie delfinowej; słyszałeś chyba o tej awanturze?
 — Ot, co znaczy sympatja, o twej aferze pierwszy raz słyszę wicehrabio, ale i tak odmówiłem prośbie tego starego pochlebcy. Gdybym był wiedział o sprawie jego synalka, byłbym naturalnie wyrzucił pana barona za drzwi w tej chwili. Zresztą nic straconego.
 — Oducz go, oducz chęci napadania na prostej drodze; tymczasem, winszuję ci ministrze.
 — A zatem wszystko skończone?
 — W zupełności. Pozwolisz, że cię uściskam?
 — Z całego serca.
 — Spodziewam się żeś zadowolony, marszałku.
 — Zwłaszcza, gdy się upewnię, iż będę użytecznym — odpowiedział skromnie Richelieu.
 — Ale miej się na baczności, będą ci okrutnie zazdrościć.
 — Czyż mam tylu zawistnych?
 — Jak każdy zdolny dyplomata! Taki jest zawsze niecierpiany.
 — Kto? — spytał niespokojnie marszałek.
 — Zdolny dyplomata. O!.. parlament będzie się wściekał; to coś w rodzaju szpicruty Ludwika XIV.
 — Wytłumacz mi, wicehrabio, o czem mówisz.
 — Ależ to przecie takie jest zrozumiałe!
 Co takiego? Siedzę jak na szpilkach, słowa nie pojmuję z tego wszystkiego!