Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1184

 — Mam na myśli księcia d’Aiguillon, twego siostrzeńca.
 — Cóż dalej?
 — Świetnie zrobiłeś, żeś go sprowadził.
 — Ach! dobrze! bardzo dobrze. Pomoże mi.
 — Nam wszystkim, powiedz raczej. Wiesz, marszałku, że jest on w najlepszej komitywie z hrabiną.
 — Doprawdy? Skąd ta pewność?
 — Słuchaj książę, Joanna lubi spać długo.
 — Więc?
 — Nigdy nie wstaje przed dziesiątą, często o jedenastej nawet. A dziś, o godzinie szóstej rano, widziałem już d’Aiguillon’a odjeżdżającego z Luciennes.
 — Hm... hm... O szóstej rano?
 — Tak.
 — Dziś?
 — Dziś. Naturalnie, że hrabina musi być zachwycona twym siostrzeńcem, jeśli tak rano oznaczyła mu audjencję....
 — Zapewne, zapewne — mówił zacierając ręce Richelieu — o szóstej!... Brawo, brawo!...
 — Musiano rozpocząć konferencję jeszcze przed piątą.
 — To dziwne.
 — To nietylko dziwne, mój drogi panie, ale nawet bardzo oryginalne.
 — W tej chwili wszedł d’Aiguillon.
 Ukłonił się z miną tak protekcjonalną, że ksią-