Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1185

żę zrozumiał odrazu wszystko. Zbladł śmiertelnie; przekonywał się powoli, że na dworze niema ani przyjaciół, ani krewnych, że wszelkie węzły się rozluźniają.
 — Byłem głupcem — pomyślał. — Cóż powiesz nowego, d’Aiguillon — spytał książę, ciężko wzdychając.
 — Cóż.... panie marszałku? — odparł d’Aiguillon i zaczerwienił się — wiesz już?..
 — Wicehrabia objaśnił mi to wszystko, nawet twą ranną wizytę w Luciennes; nominacja twoja przynosi chlubę naszej rodzinie.
 — Wierzaj mi, wuju, że mnie.... sprawia to ogromną przykrość.
 — O czem on mówi, u djabła? — pomyślał Jan.
 — Porozumiejmy się nakoniec — przerwał Richelieu.
 — Ostatecznie niema się potrzeby ani irytować, ani niecierpliwić.... czy wpierw, czy później zostanie się ministrem....
 — A więc będzie zwłoka?... — rzekł książę i odetchnął.
 Nadzieja, owa pocieszycielka dumnych i szczęśliwych, jak również biednych i wydziedziczonych, wstąpiła mu w serce.
 — Tak jest, marszałku.
 — I tak, jak na początek!... wykrzyknął Jan — oddział w Wersalu, najpiękniejszy ze wszystkich, to i tak dosyć, to nawet za wiele....