Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1187

 — O, jak baranek.
 Richelieu mówił, przechadzając się po pokoju.
 — Hrabino — szepnął, zgrzytając zębami — zapłacisz mi drogo!
 — Marszałku — wtrącił sprytny Jan — my możemy śmiało być wyobrażeniem owej wiązki starożytnej, której złamać niepodobna.... naturalnie my czworo.
 — Jakto czworo? Co przez to rozumiesz, drogi panie?
 — Moja siostra jest potęgą, d’Aiguillon władzą, ty radą, a ja obroną.
 — Doskonale! doskonale!
 — Niech kto spróbuje zaczepić hrabinę, a będzie miał z nami do czynienia.
 — Do djabłal... — marszałek uderzył się w czoło.
 — Nie boimy się już niczego — krzyknął Jan, oszołomiony swym nowym planem.
 — O!
 — Co ci jest, książę?
 — Ależ nic, nic.... zachwycony jestem tym pomysłem i całą duszą należę do was.
 — Brawo!
 — Czy Taverney mieszka w Tranion ze swą córką?
 — W Paryżu.
 — Piękna to dziewczyna ta panna Taverney.
 — Niech tam sobie będzie piękną jak Kleopatra lub jak... moja siostra, nie boję się jej od chwili zawiązania naszej ligi.