Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1191

czym i ogrodnikiem. Andrea zawróciła do parku, chcąc spotkać delfinową, gdy wtem w pierwszej zaraz alei jeden z ogrodników, który ręce miał za białe, jak na prostego robotnika, skłonił jej się grzecznie.
 Był to Gilbert. Andrea zaczerwieniła się mimowoli i odkłoniła się również. Zdziwiła się, że go tu spotkała.
 — Pan tu, panie Gilbercie?
 — Tak, proszę pani.
 — Skąd się pan wziąłeś w Trianon?
 — Trzeba pracować, bo trzeba żyć, proszę pani.
 — Masz jednakże szczęście.
 — Wiem o tem.
 — Co takiego?
 — A no, przyznaję, że niebo jest dla mnie łaskawe.
 — Kto pana zaprotegował?
 — Pan Jussieu.
 — Znasz pana de Jussieu? — spytała baronówna ze zdziwieniem.
 — To przyjaciel mego protektora, pana Rousseau.
 — Adieu! panie Gilbercie — rzekła, odchodząc.
 — Czy panienka ma się lepiej? — spytał drżącym głosem Gilbert.
 — Lepiej?.. nie pojmuję...
 — Przecie panienka...
 — A tak, tak, dziękuję, Gilbercie, to głupstwo...