Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1203

 — Oto one, baronie. Będziesz mi pan mógł je zwrócić po doświadczeniu?
 — Nie umiem na to odpowiedzieć w tej chwili.
 — Czy dziś tajemnica rozwiązaną zostanie?
 — Dziś jeszcze!...
 — Pragnę gorąco dowiedzieć się prawdy.
 — Spróbujemy.
 Balsamo wziął włosy i udał się spiesznie do Lorenzy. Uśpił ją zanim jeszcze pokazał się w pokoju; młoda kobieta przyjęła go bardzo czule. Siłą wyrwał się z jej objęcia. Nie wiedział, co mu jest przykrzejsze, czy wymówki pięknej włoszki, gdy była przytomną, czy pieszczoty jej gdy była uśpioną.
 — Chcę dociec — szepnął do siebie — tajemnicy tej monarchini i muszę ją zbadać koniecznie.
 — Lorenzo droga!... — rzekł do pięknej uśpionej, wkładając w jej ręce papier — powiedz mi, czyje to są włosy?
 Lorenza przycisnęła papier do piersi, następnie do czoła. Chociaż oczy miała otwarte, widzieć mogła w tej chwili tylko przez piersi i czoło.
 — Ach! — szepnęła — to włosy wielkiej jakiejś osobistości.
 — Tak. Czy ta osoba szczęśliwa? Odpowiedz.
 — Może nią być.
 — Pomyśl uważnie, Lorenzo.
 — Tak, nic jeszcze nie zasłania jej szczęścia.
 — Zdaje mi się, że to mężatka?