Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1209

gdyż odmówiłem tego zaszczytu; jestem tym samym Richelieu’m, co i przedtem; poprosiłem więc, otrzymałem i przychodzę.
 — Książę? jak ci mam dziękować?
 — Głupstwo, czegóż się nie robi dla przyjaciela? minister odmówił, marszałek usłużył.
 — Zachwycasz mnie, słów mi brakuje na wyrażenie wdzięczności!...
 — Daj-no pokój.
 — Ale skąd król taki łaskaw?
 — Król sam nie wie teraz, co robi, a może się mylę, kto to wie?
 — Co przez to rozumiesz?
 — Mówię, że Ludwik XV ma zapewne powód, aby robić naprzekór pani Dubarry, i bodaj, że owemu powodowi i mnie zawdzięczasz dzisiejszą łaskę.
 — Czy tak?
 — Napewno. Słyszałeś, prawdopodobnie, że z powodu hrabiny odmówiłem teki...
 — Mówiono mi o tem. Ale...
 — Nie wierzyłeś temu? Przyznaj otwarcie.
 — Rzeczywiście, nie wierzyłem.
 — Zdawało ci się zapewne, żem ja nie zdolny do takiego skrupułu? — Mój drogi, starzeję się i podobają mi się piękne kobiety, tylko w razie jeżeli do mnie należą... Zresztą było jeszcze coś innego... ale wróćmy do twego syna, to dzielny chłopak.
 — Stosunek jego z Dubarry’m jest bardzo