Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1210

zaostrzony — wiem o tem. Dlatego też nie zostałem ministrem.
 — Odmówiłeś, dla przypodobania się memu synowi?
 — Wierzaj mi, że i to się także do mego postanowienia przyczyniło. Odmówiłem między innymi także i dlatego, że wymagania Dubarry’ch, którzy rozpoczęli wojnę z twym synem, doszły do niebywałych rozmiarów.
 — Gniewasz się z nimi?
 — Tak — i nie. Boją się mnie, a ja im na złość zrobię.
 — Odważnie to, ale lekkomyślnie.
 — Dlaczego?
 — Hrabina posiada wpływy potężne.
 — E! e!... — odparł Richelieu.
 — Co to znaczy, że tak lekceważąco o tem mówisz?...
 — Mówię, jak człowiek, który zna słabą stronę tej sprawy, jak człowiek który, gdyby tylko chciał, mógłby podłożyć lont pod minę, i wszystko wysadzić w powietrze.
 — Rozumiem. Robisz nam przysługę, aby rozgniewać Dubarry.
 — Rzeczywiście, przyznaję się i do tych pobudek. Ale... za pozwoleniem baronie, masz córkę, nieprawdaż?
 — Tak...
 — Młodą?
 — Ma lat szesnaście.