Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1211

 — Ładną?
 — Piękną, jak Venus.
 — Mieszka w Trianon.
 — Znasz ją?
 — Cały wieczór byłem z nią razem, mówiłem o niej z królem.
 — Z królem?... — Taverney zaczerwienił się z radości.
 — Z królem, w jego własnej osobie.
 — Jego Królewska Mość, mówił o mej córce, o pannie Andrei de Taverney?!...
 — Pożera ją oczyma, mój drogi.
 — Czy serjo?...
 — Martwi cię to, baronie?
 — Mnie?... nie... król pochlebia mi, zachwycając się moją córką, ale...
 — Ale co?
 — Widzisz, król....
 — Jest człowiekiem złych obyczajów, chcesz powiedzieć zapewne.
 — Niech mnie Bóg strzeże, abym krytykował króla, ma on prawo robić, co mu się podoba.
 — Czemu się więc dziwisz?... Może masz pretensję do panny Andrei, że jest za piękną, lub do króla, że się nią zachwyca?
 Taverney milczał. Ruszył ramionami i zamyślił się głęboko. Richelieu przenikał go inkwizytorskiem spojrzeniem.
 — Pozwól, że wyjawię ci głośno, nad czem myśl twoja pracuje w tej chwili: Sądzisz, że Lud-