Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1215

 O! — zawołała piękna dziewczyna.
 — Zabiorę cię więc z sobą, moja śliczna, jestem pewien, żę ci się tam poszczęści. Słówko baronie.
 — Słucham.
 — Odejdź, moje dziecko — rzekł książę do dziewczyny.
 Po jej wyjściu marszałek zbliżył się do barona.
 — Jeśli tak nalegam, aby twa córka miała służącą, to dlatego jedynie, że to sprawi przyjemność królowi.
 Jego Królewska Mość nie lubi biedy.
 — Jeśli tak uważasz, niechże Nicolina jutro się tam uda.
 — Pozwól, że zabiorę ją dzisiaj z sobą.
 — Owszem. Jednak to podobieństwo do delfinowej niepokoi mnie.
 — Myślałem o tem. To podobieństwo zniknie w kwadrans; Rafié postara się o to. Biorę to na własną odpowiedzialność. Napisz tylko do córki, że posyłasz jej pokojówkę, która się nazywa Nicolina.
 — Czy koniecznie ma nią być Nicolina, a nie inna?...
 — Nieodwołalnie; czy ma dosyć sprytu?
 — Hm...
 — Pisz więc.
 — Natychmiast. — Baron napisał bilecik, który oddał księciu.
 — A instrukcje?
 — Dam je Nicolinie przez drogę, powierzasz mi ją, co?