Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1222

 — Moja droga, nie mogę bez pozwolenia delfinowej przyjąć cię do siebie, jestem tu jak w gościnie, nie chcę obciążać jej kuchni o jedne usta więcej.
 — Hm... czyż te usta takie duże!— szepnęła figlarnie Nicolina.
 — Mniejsza o to, ale z innej przyczyny nie możesz tu pozostać.
 — Z powodu owego podobieństwa? Widocznie pani mi się jeszcze nie przyjrzała.
 — A... prawda... teraz dopiero spostrzegam, że jesteś zmieniona.
 — Dobry pan, ten, który tyle zrobił dla pana Filipa, był u nas wczoraj, przekładał panu, że panienka nie może być tutaj sama i że można włosy moje zmienić z koloru blond na czarny. Zabrał mnie z sobą, dotrzymał słowa, i oto jestem.
 Andrea uśmiechnęła się przyjaźnie.
 — Widocznie, kochasz mnie bardzo, jeśli chcesz się dla mnie zamknąć w Trianon, gdzie będziesz prawie jak w więzieniu.
 Nicolina inteligentnym wzrokiem spoglądała dokoła.
 — Pokój ten nie jest zbyt wesoły, to prawda, ale wszak panienka cały dzień tu nie siedzi?
 — Ja wyjdę, ale ty?
 — Ja?
 — Ty nie będziesz miała towarzystwa, ani spaceru, ani zabawy, umrzesz z nudów.
 — O! poradzę sobie, przecież jest okno, lubię