Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1237

XCV

GDZIE NAS PRZEKONYWAJĄ, ŻE DROGA MINISTRA NIE JEST USŁANA RÓŻAMI

 Richelieu zajechał wpierw, niż komisja, bo nikogo nie było jeszcze przed pałacem księcia.
 Ten nie oczekiwał już wuja i miał właśnie zamiar udania się do Luciennes, aby opowiedzieć awanturę pani Dubarry, gdy zaanonsowano marszałka.
 Zdumiony d’Aiguillon pobiegł naprzeciw Richelieu’go, uścisnął mu ręce i wogóle przyjął go serdeczniej niż kiedykolwiek. Marszałek oddawał z procentem uściski, ale nie miał ochoty rozpoczynać konwersacji; podziwiał za to obrazy, bronzy, figurki itd. Siostrzeniec przerwał mu te zachwyty i zapytał poprostu:
 — Czy to możliwe, żebyś ty wuju, najmądrzejszy człowiek we Francji, posądzał mnie o egoizm?
 Nierychło było się cofać, to też Richelieu odparł zimno:
 — Co znowu! Nie pojmuję skąd ci to przyszło do głowy?..
 — Nie dąsaj się, mój wuju.
 — Ja?!