Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1238

 — Rozmówmy się raz przecie szczerze. Uciekasz ciągle przede mną panie marszałku!
 — Słowo honoru, nie rozumiem.
 — Wytłumaczę ci to zaraz. Król nie chciał cię w żaden sposób mianować ministrem, a gdy mnie zrobił komendantem lekkiej kawalerji, myślisz, że cię opuściłem, zdradziłem. Ta droga hrabina, która tak o tobie pamięta....
 — Pamięta o mnie? — mówisz, przerwał książę.
 — Ależ tak, kochany wuju.
 — Nie będę się z tobą sprzeczał. Sprowadziłem cię, abyś mi pomagał. Jesteś młody, więc silniejszy ode mnie, ty wygrywasz — ja przegrywam; dotychczas wszystko w porządku, nie pojmuję tylko, co znaczą twe skrupuły, jeśli działałeś po przyjacielsku, to się okaże, jeśli przeciwnie, prawda na jaw wyjść musi. O czem tu mówić?
 — Doprawdy....
 — Jesteś jeszcze dzieckiem książę. Masz świetne stanowisko: par Francji, książę, komendant lekkiej kawalerji, minister za sześć tygodni; nie powinieneś już myśleć o niczem więcej. Dajmy na to, że jesteśmy dwoma mułami z bajki.... Ale co to?
 — Ech, nic, co dalej, marszałku?
 — Słyszę jakąś karetę zajeżdżającą na dziedziniec.
 — Co mnie to obchodzi, jestem ciekawy końca twej opowieści, wuju, bo lubię bardzo przenośnie.
 — Więc, mój kochanku, chciałem powiedzieć,