Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1239

że obecnie stoisz tak wysoko, iż nie powinieneś się już bać zazdrosnych.
 Jednak gdy zaczniesz chromać, wrogowie czyhają na sposobność, rzucą się na ciebie; słyszę kroki w przedpokoju, to pewnie przynoszą ci tekę ministerjalną. Dobra hrabina, musiała starać się gorliwie o to, abyś ją otrzymał.
 Wszedł odźwierny.
 — Panowie komisarze parlamentu! — wygłosił z pewnem zakłopotaniem.
 — Kto taki!? — spytał Richelieu.
 — Delegowani z parlamentu u mnie?... Czego chcą? — powiedział z niepokojem d’Aiguillon.
 — Z rozkazu króla! — odpowiedział głos z przedpokoju.
 — Ho! ho! — wyrwało się Richelieu’mu.
 Książe wstał blady, jak płótno i otworzył drzwi wchodzącym, za któremi stało dwóch woźnych i tłum zaciekawionych lokajów.
 — Czego żądacie ode mnie?
 — Chcemy się rozmówić z księciem d’Aiguillon.
 — Ja nim jestem.
 Komisarz skłonił się z uszanowaniem, wyjął jakiś papier i przeczytał go głośno.
 Był to formalny dekret, oskarżający pana d’Aiguillon o rozmaite nadużycia i zabraniający mu sprawowania funkcji para Francji.
 Książe słuchał, jakby piorunem rażony. Nie drgnął nawet, stał jak posąg; nie miał siły wyciągnąć ręki po kopję aktu, którą mu komisarz poda-