Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1240

wał. Marszałek zastąpił siostrzeńca, odczytał kopję i położył na stole.
 Delegaci dawno już wyszli, a książę nie poruszył się jeszcze.
 — Ho! ho! to dopiero historja! Nie jesteś więc już parem Francji, to bardzo przykre.
 Słowa te zelektryzowały księcia, podniósł głowę i spojrzał na wuja.
 — Nie spodziewałeś się tego? — spytał Richelieu, z szatańskim uśmiechem.
 — A ty wuju? — odparł siostrzeniec.
 — Jakże mogłem przypuszczać, że parlament, zrobi coś podobnego faworytowi króla i hrabiny?
 Książę przyłożył rękę do pałającego czoła.
 — Bo widzisz — ciągnął dalej marszałek, pastwiąc się nad swą ofiarą — jeśli parlament degraduje cię z parostwa zato, że zostałeś komendantem lekkiej kawalerji, to cię chyba spali, gdy zostaniesz ministrem. Oni cię nienawidzą d’Aiguillon.
 Książę niczem nie przerwał tej tyrady; nieszczęście go uszlachetniało; Richelieu sądził, że nie dosyć jeszcze zadrasnął kochanego siostrzeńca.
 — No, straciwszy parowstwo, może będziesz miał mniej zazdrosnych. Może to i lepiej; podług mnie powinieneś opuścić Paryż, przebyć kilka lat zagranicą, a łatwiej ci będzie później osiągnąć to, o czem marzysz. Chociaż mając protekcję hrabiny Dubarry.... hm.... dobre plecy!
 D’Aiguillon podniósł się.
 — Masz rację, wuju — odparł z udanym spo-