Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1241

kojem — pani Dubarry, która mnie lubi i która ma taki wpływ na naszego monarchę, potrafi mi dopomóc w potrzebie, to też natychmiast udam się do niej. Konie! Bourguignon, jedziemy do Luciennes.
 Ukłonił się z godnością i wyszedł, zostawiając marszałka zdziwionego tą zimną krwią i upokorzonego wyniosłem zachowaniem się księcia. O, bo był bardzo upokorzony, lubo nie chciał przyznać się do tego.
 Pocieszał się, że Paryż rozchwytuje w tej chwili owe dziesięć tysięcy egzemplarzy; ale słaba to była pociecha. Rafté zapytał go o treść jego wizyty, opowiedział mu wszystko lecz z głębokiem westchnieniem.
 — Zatem upokorzony, to dosyć — rzekł sekretarz.
 — Mylisz się, to bardzo mało; cios nie jest śmiertelny i zrobiliśmy kapitalne głupstwo; jeździliśmy na dwóch konikach, to było zbyt ryzykowne.
 Rafté wzruszył ramionami.
 — Jeśli jednak jesteśmy pewni, że zagraliśmy trafnie...
 — Ech, ech, Rafté, kto nas o tem przekona?
 — Sądzisz pan, że pan d’Aiguillon wywinie się z tej matni?
 — Równie jak i król, głupcze.
 — Och, to wielka różnica, król wydostaje się zawsze.
 — Tak, ale za jego plecami prześlizgnie się