Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1243

XCVI

D’AIGUILLON SIĘ ODBIJA

 Nazajutrz, po owym fatalnym dniu, Richelieu wybierał się do Wersalu, gdy do gabinetu wszedł Rafté z listem w ręku. Sekretarz obracał list z pewnym niepokojem, który się udzielił i jego panu.
 — Co tam znowu? — zapytał marszałek.
 — Przypuszczam, że to musi być coś niemiłego. List.
 — Dlaczego, koniecznie, wyobrażasz sobie coś złego?
 — Bo list pochodzi od księcia d’Aiguillon.
 — A, od mego siostrzeńca.
 — Tak, marszałku. Przyniósł go woźny z parlamentu. Od dziesięciu minut obracam papier w ręku i jakoś mam złe przeczucia.
 — Nie jestem tchórzem, dawaj!..
 — Uprzedzam pana, że woźny roześmiał mi się prosto w nos.
 — Do djabła! to nieczysta sprawa, no dawajże.
 Richelieu złamał pieczątkę.
 — O! masz marszałku wcale niewesołą minę rzekł Rafté, obserwujący księcia.
 — Czy to możebne!? — szepnął marszałek.