Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1245

 — I król! króli rzuca się w to gniazdo os!
 — Czyż nie powiedziałem tego wczoraj jeszcze?
 — Nie przeczyłem ci wcale, panie Rafté, ale dowodziłem, że się potrafi wycofać.
 — Koniec końcem, parlament pobity.
 — A ja wraz z nim!
 — O! tak jest, ale to tylko tymczasem!
 — Na zawsze! wczoraj miałem przeczucie czegoś złego, ale pocieszałeś mnie i dowodziłeś tak rozumnie...
 — Za prędko kapitulujesz, marszałku.
 — Jesteś głupcem, panie Rafté. Nie pojmujesz, jakie to upokorzenie dla mnie, być zależnym od pani Dubarry, od jej zacnego braciszka i panny Chon. Piękne widoki! brr... już zdaje mi się, że widzę murzyna zajadającego cukierki. Do licha! To mnie do wściekłości doprowadzi.
 — Do wściekłości?
 — Naturalnie!
 — Nie trzeba więc było intrygować — podjął filozoficznie sekretarz.
 — Tyś mnie do tego popchnął, mój panie.
 — Ja?
 — Tak.
 — A to coś nowego! A cóż by mi szkodziło, gdyby siostrzeniec pański został był ministrem, lub parem Francji? Chyba mnie to nie obchodzi, tembardziej, że dosyć lubię księcia d’Aiguillon.
 — Jesteś impertynentem, Rafté.