Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1246

 — Słyszą to od pana od lat czterdziestu dziewięciu.
 Nie przestanę cię tak nazywać i nadal.
 — Ale już nie przez czterdzieści dziewięć lat; to mnie pociesza.
 — Tak się mną interesujesz, panie Rafté.
 — Panem bardzo, ale nie głupstwami, jakie pan teraz wyprawiasz. Tak, tak, książę, zrobiłeś kapitalne głupstwo.
 — Wytłumacz się natychmiast, mój kochany. Jeżeli będziesz miał słuszność, to ci ją chętnie przyznam.
 — Chciałeś się zemścić, książę, chciałeś poniżyć swego siostrzeńca za jakąbądź cenę — to powinieneś był domyślić się odrazu, że taką satysfakcję trzeba grubo opłacić. Jesteś bogatym, książę, płać więc!
 — A cóżbyś uczynił na mojem miejscu? — panie filozofie?
 — Nic... czekałbym cierpliwie. Ale pana trawiła zazdrość, że książę d’Aiguillon wydał się pani Dubarry młodszym i piękniejszym niż pan.
 Marszałek mruknął coś niewyraźnie.
 — Parlament — ciągnął dalej sekretarz — wystąpił przeciw Dubarry...
 — Dobrze, już dobrze... zbłądziłem, ale ty powinieneś był mnie przestrzec.
 — Ja? ja, którego przedstawisz pan wszystkim za swego sobowtóra, ja miałem zapobiec głupstwom, lub nieszczęściu?