Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1247

 — Przepowiadasz nieszczęście, panie czarnoksiężniku?
 — Na pewno.
 — Jakie?
 — Pan jesteś upartym, a d’Aiguillon ma plecy; w dniu, kiedy zostanie ministrem, ty, marszałku, pójdziesz na wygnanie, a może... do Bastylji.
 Richelieu z oburzenia upuścił tabakierkę.
 — Do Bastylji? — powtórzył, wzruszając ramionami. — Czyż Ludwik XV jest Ludwikiem XIV?
 — Nie; lecz pani Dubarry, wraz z księciem d’Aiguillon, zechce może naśladować panią de Maintenon; więc baczność!
 — A to miła przepowiednia — odparł książę po długiem milczeniu. — Czytasz w przyszłości, ale co teraz będzie?
 — Jesteś za mądry panie marszałku abyś potrzebował czyich rad.
 — Może i ty masz ochotę kpić ze mnie?... Cóż, panie żartownisiu?
 — Ostrożnie z datami, marszałku, nie należy żartownisiem nazywać człowieka, mającego lat sześćdziesiąt siedem.
 — Mniejsza.. wyciągnij mnie tylko z tej matni i to prędkol! prędko!
 — Radą?
 — Czem ci się podoba.
 — Jeszcze nie czas.
 — Znowu żartujesz!