Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1251

wyprowadził się z małej wąskiej uliczki Petit-Lion-Saint-Sauveur.
 Żona jego, pani Małgorzata, przywiązana była do swego domku i nie dała się mężowi stąd ruszyć. Richelieu wzdrygnął się, wjeżdżając w brudny kąt, któremu miasto nadało szumną nazwę ulicy.
 Nareszcie zajechał, ale ze zdziwieniem ujrzał przed bramą drugą karetę, z której wyjrzała głowa kobieca.
 Pomimo lat siedmdziesięciu pięciu, Richelieu był galantem i wyskoczył pospiesznie z powozu, aby dopomóc wysiadającej damie. Nieszczęście widocznie prześladowało marszałka, bo zamiast młodej i ładnej twarzy, którą spodziewał się ujrzeć, spostrzegł starą, pomarszczoną kobietę. Zapóźno się było cofać, Richelieu więc bez wahania podał jej rękę.
 — Widziałem już kiedyś tę babę — pomyślał marszałek, a głośno zapytał:
 — Czy pani dąży do pana Flageot?
 — Tak, książę.
 — Pani mnie zna? — wykrzyknął niemile zdziwiony.
 — O! kto nie zna marszałka Francji, księcia Richelieu? Nie byłabym kobietą.
 — Ten grat uważa się za kobietę — szepnął marszałek, równocześnie szarmancko się kłaniając.
 — Czy mogę zapytać z kim mam honor mówić?
 — Jestem hrabiną de Béarn — odparła stara, oddając niski ukłon wśród zabłoconej uliczki, o trzy kroki od otwartego kanału w którym chętnieby ją widział elegancki magnat.