Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1257

tyle głupim, ażeby się sam narażać? ma się rozumieć, że wszyscy adwokaci się zbuntowali.
 — A co pan zrobisz ze swą sprawą?
 — Ja mówię, że Flageot jest człowiekiem rzadkiej uczciwości i pewny jestem, że akta moje są u niego świetnie umieszczone.
 — Nie darmo, książę, nazywają cię wielkim umysłem — rzekł z wdzięcznością Flageot.
 — Zobowiązujesz mnie, panie adwokacie.
 — Bernardet — wykrzyknął zachwycony adwokat — zapisz ten dobry uczynek księcia.
 — Proszę nie rób tego chłopcze — odrzekł skromnie dyplomata — każdy dobry uczynek powinien być spełniony w tajemnicy. Skromność moja dziwi panią zapewne?
 — Ja mówię, iż mój proces musi być sądzony i musi nim być! powtarzam!
 — Chyba król przyśle do parlamentu lekką kawalerję, szwajcarów etc. — odrzekł Flageot zuchwale.
 — Zatem sądzisz pan, iż król wpadł bez wyjścia? — spytał cicho Richelieu adwokata.
 — Niema sprawiedliwości i sądu we Francji, to jakby nie było chleba.
 — Tak pan sądzisz?
 — Zobaczysz, marszałku.
 — Ale król się rozgniewa.
 — Jesteśmy na to przygotowani.
 — Nawet na wygnanie?
 — Nawet na śmierć, tacy jak my, nie cofają