Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1261

 — Książę d’Aiguillon — przedstawiła z pośpiechem pani Dubarry.
 Stara była wytrawną i sprytną; odgadła natychmiast, że książę mógł jej być użytecznym.
 — Znam tych pieniaczy, ich brak szacunku dla osób, których zasługi i urodzenie stawiają na najwyższym szczeblu drabiny społecznej — rzekła.
 Komplement, zręcznie powiedziany, wywołał uśmiech i ukłon księcia.
 — Chociaż teraz — ciągnęła dalej — nie idzie tu już o księcia, ale o nas wszystkich, parlamenty są nie czynne.
 — Co pani mówisz! — zawołała Dubarry. Ustał więc wymiar sprawiedliwości we Francji? No i cóż dalej?
 Książę uśmiechnął się. Oblicze pani de Béarn zasępiało się coraz bardziej.
 — Toż to fatalny wypadek — wyrzekła nareszcie.
 — Doprawdy? \
 — Znać, że pani hrabina nie ma żadnych procesów.
 — Hm! — mruknął dość głośno książę, chcąc zwrócić uwagę Dubarry, która dopiero w tej chwili odgadła, o co idzie jej matce chrzestnej.
 — Niestety — odparła pospiesznie — ja wprawdzie nie mam żadnych spraw, lecz pani ma proces.
 — Tak! tak, droga hrabino, a każda zwłoka mnie rujnuje.
 — Biedna pani!