Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1262

 — Król powinien wystąpić przeciw tym nadużyciom.
 — O! król nie namyśla się długo; pewnie wygna członków parlamentu i koniec.
 — Ale kiedy to natsąpi?
 — Czy masz pani jaką radę na to? Słuchamy.
 — Byłby sposób — dodał d’Aiguillon — ale nie wiem, czy Jego Królewska Mość go użyje?
 — Jaki?
 — Powinien postąpić, jak Jego poprzednicy, gdy się znajdowali w podobnem położeniu. Powinien urządzić sesję parlamentu w swej obecności i powiedzieć: „Ja chcę“, gdy inni powiedzą: „Nie chcemy“.
 — Świetna myśl — zawołała zachwycona de Béarn.
 — Której naturalnie, nie wolno rozgłaszać.
 — 0!... hrabino, hrabino!... ty, która masz taki wpływ na króla, namów go, niech powie: „Ja chcę, aby sądzono proces pani de Béarn“.
 Książę przygryzł wargi, ukłonił się damom i wyszedł.
 Usłyszał, że zajeżdża kareta króla.
 — Oto Jego Królewska Mość — zawołała, wstając, Dubarry.
 — Pozwól mi, hrabino, pozostać tu i rzucić się do nóg króla.
 — Owszem, owszem, pozostań tutaj, jeśli masz zamiar prosić o wyznaczenie tej sesji.
 — Zaledwie pani de Béarn miała czas poprawić uczesanie, gdy Ludwik XV wszedł do buduaru.