Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1263

 — A! — rzekł, cofając się, — masz gości, hrabino?...
 — Pani de Béarn.
 — Królu, sprawiedliwości! — wykrzyknęła stara dama, kłaniając się nisko.
 — O!... o!... — odparł tym samym tonem król, z odcieniem dumy w głosie — obrażono panią.
 — Królu, sprawiedliwości!
 — Przeciw komu?
 — Przeciw parlamentowi.
 — Tylko?!... — rzekł król, klasnąwszy w ręce. — Skarżysz się, pani, na parlament?... Owszem poradź sobie z nim. Ja mógłbym również żądać sprawiedliwości — dokończył Ludwik XV z ukłonem, naśladując panią de Béarn.
 — Ależ, panie, jesteś królem, panem.
 — Królem — tak, panem — nie zawsze.
 — Objaw, królu, swą wolę.
 — Objawiam ją co wieczór, hrabino, a moi poddani objawiają swoją co rano. A ponieważ wole nasze są różne, gonimy się wiecznie, ot jak ziemia i księżyc, nie mogąc się nigdy spotkać.
 — Wasza Królewska Mość może wszystko, co zechce.
 — O!... mylisz się, pani. Nie jestem adwokatem, a oni są nimi wszyscy. Jeśli znajdziesz, hrabino, sposób, aby ich zmusić do zgody, gdy ja „tak“ wyrzeknę...
 — Mam ten sposób, królu. Urządzisz sesję parlamentu w swej obecności.