Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1265

 — Nie wiesz jeszcze, królu?
 — Obrazili księcia d’Aiguillon, to jeszcze nic tak ważnego — rzekł król, patrząc na faworytę — chociaż ów książę należy do naszych przyjaciół. Zresztą zniosłem ów dekret wczoraj, czy przedwczoraj. Skwitowaliśmy się...
 — Ależ, panie — przerwała Dubarry — hrabina przyniosła nam coś zupełnie świeżego.
 — Znowu? — król zmarszczył brwi.
 — Mów, pani, Jego Królewska Mość pozwala.
 — Otóż członkowie parlamentu, sędziowie, zawiesili swe czynności, dopóki król nie przystanie na ich żądanie.
 — Czy mię słuch myli? To być nie może, hrabino, to pogłoski, nie wierz im, byłaby to rewolucja, bunt...
 — Zaręczam Jego Królewskiej Mości...
 — Powtarzam, że to bajki.
 — Królu, wysłuchaj mnie!...
 — Mów, hrabino.
 — Mój adwokat oddał mi akta procesu, nie może sprawy bronić, skoro niema sędziów.
 — Głupstwo, pogłoski — powtarzał Ludwik XV, chodząc po pokoju.
 — Może, królu, uwierzysz prędzej księciu de Richelieu.
 — Słowo najświętsze daję, że w mojej obecności oddano księciu papiery jego sprawy.
 — Stukają, hrabino — rzekł król rad z przerwy
 — To Zamor.