Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1266

 — Wejdź.
 — List przynoszę.
 — Czy Jego Królewska Mość pozwoli?... — spytała Dubarry. — A! mój Boże?
 — Co się stało?
 — List od pana Maupeou; kanclerz, wiedząc, że masz mię odwiedzić, królu, prosi mnie o wstawienie się za nim do Jego Królewskiej Mości; chodzi o udzielenie mu posłuchania.
 — Co więcej?
 — Prosić kanclerza! — rozkazała hrabina.
 Pani de Béarn chciała się oddalić.
 — Możesz pani pozostać. Dzień dobry, panie de Maupeou. O co to idzie?
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł zcicha, kłaniając się, kanclerz — parlament ci się sprzeciwiał, a teraz niema go już wcale!...
 — Cóż to powymierali wszyscy?... Otruto ich arszenikiem?...
 — Broń Boże!... Żyją, ale składają urzędy. W tej chwili byli u mnie.
 — Sędziowie?... Radcy?...
 — Niezadowoleni.
 — Mówiłam, że to nie żarty — szepnęła Dubarry.
 — To nawet rzeczy poważne — odpowiedział Ludwik XV z niecierpliwością. — Coś postanowił, panie kanclerzu?...
 — Przyszedłem wysłuchać rozkazów Jego Królewskiej Mości.