Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/127

Dziewczę, prowadzone przez Balsama, cofnęło się o trzy kroki i usiadło na fotelu.
 — Teraz — wyrzekł Balsamo — widzisz.
 Źrenice Andrei rozszerzyły się, jakby chciały pochłonąć niemi wszystkie promienie, które rzucało światło dwóch świec.
 — Nie każę ci patrzeć oczyma — rzekł Balsamo — ale sercem.
 I, wydobywszy z pod haftowanej kamizelki pałeczkę stalową, dotknął jej końcem falujących piersi dziewczęcia.
 Andrea skoczyła, jakgdyby strzała ognista przeszyła jej ciało i przeniknęła do serca; oczy jej zamknęły się w tejże chwili.
 — A! dobrze — wyrzekł Balsamo — zaczynasz widzieć, nieprawdaż?
 Skinęła głową potwierdzająco.
 — I będziesz mówiła, nieprawdaż?
 — Będę mówiła — odpowiedziała Andrea.
 Jednocześnie jednak podniosła rękę do czoła, z niewysłowionym wyrazem boleści.
 — Co ci jest? — zapytał Balsamo.
 — O! cierpię!
 — Dlaczego cierpisz?
 — Bo zmuszasz mnie widzieć i mówić.
 Dwa czy trzy razy Balsamo wzniósł ręce ponad czołem Andrei, jakby chciał osłabić nieco prąd magnetyczny, mogący je rozsadzić.