Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1277

do fortepianu, lecz przechadzał się po gabinecie, co chwila wyglądając oknem na ulicą.
 Teresa udawała zazdrosną, jak zwykle ludzie krnąbrni i samolubni, którym to właściwie jest obojętne, ale z rozkoszą męczą innych. Teresa nienawidziła szczerości, wyższości umysłu i przyzwyczajeń swego męża; ani jej przez myśl przeszło, aby Rousseau mógł romansować z jaką inną kobietą, bo uważała go za starego, brzydkiego i niedołężnego, ale udawała zazdrość, aby mieć pretekst do dręczenia swej ofiary. Widząc więc Rousseau’a w jakiemś podnieceniu, rzekła szyderczo:
 — Hm.... teraz pojmuję twój niepokój.... rozstałeś się z kimś w tej chwili.
 Filozof z roztargnieniem spojrzał na żonę.
 — I to z kimś, którego chcesz jeszcze zobaczyć.
 — O czem mówisz? — spytał Rousseau.
 — Mamy więc schadzki, mój panie!
 — O! — odpowiedział spokojnie — dzikie podejrzenia.
 — Rzeczywiście byłoby to szaleństwem, ale ty jesteś zdolny do wszystkiego; nie przeczę, że twoja papierowa cera, suchy kaszel, bicie serca, mogą się bardzo podobać! Winszuję... winszuję, panie filozofie.
 — Tereso, daj mi spokój dzisiaj! — wtrącił zdenerwowany mąż.
 — Rozpustnikiem jesteś! — wrzasnęła Teresa.
 Rousseau zarumienił się gwałtownie, jakby mu ktoś komplement powiedział.