Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/128

 — Czy jeszcze cierpisz? — zapytał.
 — Mniej — odpowiedziało dziewczę.
 — Dobrze; teraz patrz, gdzie się znajdujesz?
 Oczy Andrei pozostały przymknięte, ale twarz jej sposępniała i zdawała się przytem wyrażać jaknajżywsze zdziwienie.
 — W pokoju czerwonym — wyszeptała.
 — Z kim?
 — Z panem — mówiła dalej, dojrzawszy.
 — Co ci jest?
 — Boję się! wstyd mi.
 — Czego? Czy nas nie łączy sympatja?
 — Tak jest.
 — Czy nie wiesz, że sprowadziłem cię tu w najczystszych zamiarach.
 — O tak, to prawda — odrzekła.
 — I że cię szanuję jak siostrę.
 — Tak, wiem o tem.
 I twarz jej wypogodziła się, potem znów spochmurniała.
 — Ale chociaż widzę, że mi nie życzysz nic złego, życzysz przecie źle innym.
 — Być może — szepnął Balsamo, — ale tem się nie zajmuj — dodał tonem rozkazującym.
 Andrea przybrała zwykły wyraz twarzy.
 — Czy wszyscy śpią w domu?
 — Nie wiem — odparła.
 — To przypatrz się.