Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/129

 — W którą stronę mam patrzyć?
 — Najpierw w stronę ojca. Gdzie jest?
 — W swoim pokoju.
 — Co porabia?
 — Leży.
 — Czy śpi?
 — Nie, czyta. — Co czyta?
 — Jedną z tych brzydkich książek, do których czytania zawsze mnie zachęca.
 — A ty ich nie czytasz?
 — Nie — odrzekła.
 — Dobrze. Z tej strony jesteśmy spokojni.
 Spojrzyj teraz w stronę Nicoliny, do jej pokoju.
 — W pokoju jej nie świeci się wcale.
 — Czy potrzeba ci światła, ażeby widzieć?
 — Nie, jeżeli pan każe.
 — Tak; chcę.
 — O! widzę ją.
 — I cóż?
 — Nawpół ubrana odchyla ostrożnie drzwi od swego pokoju; schodzi po schodach.
 — Dobrze. Dokąd idzie?
 — Zatrzymuje się przy furtce od dziedzińca, chowa się za furtkę; czai się; czeka.
 — Balsamo uśmiechnął się.
 — Czy na ciebie czai się i czeka? — zapytał.